De eerste week

Onze eerste week in Paramaribo zit er alweer op. Deze week hadden we nog geen stage, waardoor we op het gemakje de tijd hadden om de omgeving een beetje te verkennen en te acclimatiseren.

De eerste dag na onze aankomst hebben we eerst flink wat inkopen gedaan. Ook hebben we het een en ander schoongemaakt en onze koffers uitgepakt. Voor de rest hebben we eigenlijk alleen maar lekker op ons balkon in de zon gezeten, wat ik toch nog redelijk bizar vond, zo midden in februari.

Op woensdag hebben we nog wat andere boodschapjes gedaan en zijn we op zoek gegaan naar fietsen. Dat was ook nog een hele beleving. We zijn zomaar op de gok naar een stichting gegaan waarvan we wisten dat ze fietsen verkochten die je later weer terug kon verkopen. Dus, wij in de hitte met een taxi (die hier overigens bijna nooit op tijd komen, alles is echt ‘tranquilo’) naar die stichting. Komen we daar aan, zegt een medewerker dat ze momenteel geen fietsen hebben en dat we pas over anderhalve week fietsen kunnen kopen. Hmm… dat is toch best laat, aangezien we deze week al de weg naar onze stage wilden “proef fietsen” en de omgeving wilden zien. Gelukkig wist deze meneer wel een ander bedrijfje waar we aan fietsen konden komen. Hij belde voor ons een taxi en op miraculeuze wijze stond die binnen 5 minuten voor onze neus. Het is ook echt het ene uiterste of het andere. Maar goed, back to the point: we kwamen bij het andere fietsenbedrijfje en daar hebben we hele leuke fietsen gescoord. We hadden met Inge en Marloes afgesproken bij Fort Zeelandia, maar omdat de eerste taxi veel te laat kwam, het regelen van de fietsen allemaal net ietsje langer duurde, en we daarna ook nog eens gruwelijk omgefietst zijn, zaten zij al behoorlijk lang op ons te wachten. Uiteindelijk zijn we met z’n zessen eerst wezen lunchen bij Inge en Marloes (die overigens ook echt mooie woonruimte hebben), waarna we zijn gaan zwemmen bij Zin. Van al dat fietsen in de hitte hadden we wel even behoefte gekregen aan een frisse duik.

’s Nachts hoorden we allemaal knallen (echt HARD, en veel ook). En op donderdagochtend begon het wéér. Superfijn ook als je lekker ligt te slapen. Nou, dan maar opstaan en boodschappen doen. Maar toen Sammy en ik bij de bakker aankwamen, zagen we dat deze gesloten was vanwege Chinees Nieuwjaar… Je raadt het al, toen viel het kwartje. Overigens hadden we al zo’n vermoeden vanwege de enorme zooi op straat van vuurwerkresten. Terug naar huis dan maar en weer het balkon op, want we steken nu nogal wit af bij de bevolking hier, dus aan dat kleurtje moet consequent gewerkt worden natuurlijk. Om 15.00u ging de bakker gelukkig toch open en zijn Kim, Sammy en ik erheen geweest. Op het grasveld/plein tegenover de bakker was een soort festival of markt aan de gang vanwege het Chinees Nieuwjaar. Hier zijn we ook nog even naartoe geweest. Leuk om eens mee te maken. Ik wist wel dat een deel van de Surinaamse bevolking Chinees is (wat op zich best apart klinkt als je erover nadenkt), maar nu viel me pas op hoe groot deze cultuur hier is.

Vrijdag hebben we op het gemakje nog wat schoongemaakt in huis, waarna we naar het Maretraite Mall zijn geweest. We hadden verwacht hier veel leuke winkeltjes tegen te komen maar dat viel behoorlijk tegen. Ach ja, weten we dat ook weer! ’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest met z’n zessen en Vishaal, m’n favoriete Surinaamse Vlissinger. Ook echt leuk en een beetje maf om hem hier te treffen. Maar het was supergezellig en het Javaanse restaurant waar hij ons mee naartoe bracht was echt voor herhaling vatbaar. Na het eten zijn we nog naar ’t Vat geweest, waar we nog een cocktail gedronken hebben. Wat natuurlijk ook wel voor herhaling vatbaar was ;) Op de terugweg hadden we trouwens de meest briljante taxichauffeur ooit: “Taxi Lloyd”. Wat een held. Die kon me daar toch een partij ouwehoeren! En hij ging helemaal stuk om ons en om zichzelf. Op een gegeven moment vertelden we over de watervallen die we willen bezoeken. Toen kwam deze mooie quote van Lloyd: “Ja je hebt die brownsberg watervallen, en nog andere watervallen, verschillende soorten vallen”. Na dit circus van een taxirit hebben we natuurlijk om zijn persoonlijke taxi-telefoonnummer gevraagd, want met Taxi Lloyd zijn de ritjes toch net iets leuker.

Zaterdag hebben we ook wel weer een aardig avontuur beleefd, ondanks dat we van plan waren op z’n Surinaams weinig uit te voeren. Om 8 uur werd ik wakker omdat m’n telefoon ging. Het was onze contactpersoon hier van het Surinaams Pedagogisch Instituut. Hij vroeg of we om 9 uur op het SPI konden zijn. Wij dus allemaal uit bed gesprongen, snel gedoucht en gegeten en een taxi gebeld. Allemaal op tijd. Alleen ja, die taxi’s he… De taxi die we besteld hadden kwam simpelweg niet opdagen (hebben we buiten een half uur op staan wachten, totdat het begon te plenzen van de regen en we maar weer naar binnen zijn gegaan), en van andere centrales kregen we geen gehoor. Toen heb ik geprobeerd Taxi Lloyd in te schakelen, maar hij zei dat hij nog niet begonnen was met zijn dienst. Maar, zo’n held als dat ie is, hij ging wel voor ons bellen naar 1660 (de grootste taxicentrale van Paramaribo) om te proberen een taxi te regelen. Na zelf ook nog diverse taxi’s gebeld te hebben (zonder resultaat), kreeg ik telefoon van Lloyd: “hebben jullie al een taxi? Ik ga bellen voor jullie, ik bel je zo terug”. Okee tof! Want wij kregen het SPI ook al niet te pakken en inmiddels was het al bijna 10 uur. We hadden inmiddels bijna de hoop opgegeven en ik baalde er echt enorm van, want je maakt niet echt een goede indruk als je op je eerste afspraak met je contactpersoon al een uur te laat bent. Maar toen ineens stond er een taxi van 1660 voor de deur! We zijn er snel ingesprongen en zodra ik zat, ging mijn telefoon: Taxi Lloyd! “Hebben jullie een taxi?” “Ja we zitten erin!” Wat een BAAS die man. Had ‘ie toch maar even mooi voor ons gefixt. Dus bij deze doe ik even een shout out naar Taxi Lloyd! Dankzij hem dus goed en wel aangekomen op het SPI, waar we nog wat uitleg kregen over de stages.

Op zondag hadden we weer een heerlijk Surinaams tranquilo-dagje. Samen met Sammy ben ik even naar het Medisch Opvoedkundig Bureau gefietst. Dit was echt heel dichtbij dus dat was gunstig, want ik ben niet heel erg dol op het fietsen in de bloedhitte en het chaotische verkeer in Paramaribo. Daarna hebben we weer met z’n zessen een chill middagje doorgebracht bij Zin, waar we ook ’s avonds gegeten hebben. Nu is het zondagavond en schrijf ik deze blog. Zometeen ga ik op tijd slapen, want Sammy en ik worden morgenochtend om 8 uur al op het MOB verwacht voor de eerste kennismaking met onze stage. Ik heb er wel zin in, maar ben ook wel een beetje nerveus. Het is toch altijd best spannend om op een nieuwe stageplek terecht te komen en zeker in zo’n totaal ander land als Nederland. Maar het MOB lijkt me een leuke en leerzame plek om de komende drie maanden aan de slag te gaan, dus ik denk dat het allemaal goed zal komen.

Maandagochtend ben ik samen met Sammy op het MOB geweest voor een kennismakingsgesprek. We gaan de komende maanden meelopen met ambulant hometrainers van de afdeling vroeg stimulatie en gaan op zowel het MOB als bij cliënten thuis begeleiding bieden aan kinderen in de leeftijd 0 tot 6 jaar met een (ontwikkelings)achterstand en/of beperking. Aankomende week krijgen we een rondleiding en lopen we mee. Vanaf volgende week gaan we aan de slag. Ik heb er zin in! Het lijkt me erg leuk en leerzaam om ook bij mensen thuis te kijken.

Tot zover mijn ervaringen deze eerste week! Omdat we maandag al zo vroeg weer klaar waren op het MOB, zijn we maar weer wezen zwemmen bij Zin. Nu kan het nog!

Fijne dag allemaal en tot snel!